Arka planda bulunan, sevgili İlber ORTAYLI hocamızla çekilmiş fotoğrafın benim için çok ilginç bir öyküsü var. Umarım size de ilginç gelir.
Öyküye geçmeden önce tarhe çok meraklı olduğumu ve İlber ORTAYLI hayranı olduğumu belirtmeliyim. Onun hafızasının gücünü her zaman çok kıskanmışımdır!
Kızım bir fotoğraf yarışmasında finale kalınca çalışmaları bir hafta boyunca sergilendi. Sergi sonunda ödüller Beyoğlu'ndaki Fransız Sarayı'nda bir kokteyl ile açıklanacaktı. Herkes sonuçları merakla beklerken biz kızımla birlikte sergi boyunca fotoğraflara duyulan yoğun ilgiden dolayı 1. lik ödülünü bekliyorduk. Ve ilk konuşma için Fransız Konsolos sahneye davet edildiğinde çekime hazır makinemle fotoğraflamaya başladığım anda aklıma çok enteresan arzunun hayali geldi.
- Ah, keşke bu sevinçli gecemizde orada İlber ORTAYLI da olsaydı da ben de tanışıp sevincimi katlasaydım..
Tam o anda inanılması güç bir şuh kahkaha! duydum. Evet bu İlber hocanın kahkahasıydı. Duyduğuma inanamıyordum. Kalabalık üzerinden uzanarak baktığımda İlber hocanın gerçekten salona girdiğini gördüm. Çekim yapmayı bırakıp makineyi kızıma verdikten sonra hemen hocanın yanına koşup elini öpüp tanışma mutluluğuna eriştim.
Gel de "Bir şeyi çok istersen olur" diyenlere inanma! Yani o gece İlber hocanın yanında bir kese altın isteseydim de olacak mıydı?
Yok yok, böyle şeylere asla inanmam. Örneğin okumadan ve çalışmadan kızım o gece 1. lik ödülünü alıp 3 ay Paris tatili kazanabilir miydi?
